چگونه مواد اپوکسی ساخته می شود

اپوکسی ها از طریق واکنش یک سخت کننده و یک رزین اپوکسی یا با واکنش دادن رزین ها با خود ایجاد می شوند. رزین های اپوکسی دسته وسیعی از پیش پلیمرها و پلیمرها حاوی بیش از یک گروه اپوکسی هستند که اغلب به آنها گروههای گلیسیدیل یا اکسیران نیز می گویند. اکثر رزین های اپوکسی یک محصول صنعتی است که از نفت حاصل می شود و خود نتیجه یک فرآیند واکنشی است که شامل واحدهای اپوکسید (اترهای حلقوی با سه اتم حلقه) است.

بسته به نوع واکنش مورد استفاده برای تولید آنها ، رزین های اپوکسی پخته شده می توانند دارای طول زنجیره و درجه خلوص متغیر باشند ، که متناسب با وزن های مختلف مولکولی است. آنها می توانند مایعات شبه عسل مانند مولکولی کم و یا مواد جامد مولکولی بالا باشند. وزن مولکولی آنها اغلب کاربردها و کاربردهای بالقوه آنها را تعیین می کند.

رزین های اپوکسی در دمای اتاق کاملاً پایدار هستند و تنها در هنگام واکنش با عوامل پخت مانند مثالهایی از ویژگیهای نهایی عملکرد خود را کسب می کنند پلی آمین ها ، آمینو آمیدها و ترکیبات فنلی.

متداول ترین رزین های اپوکسی بر اساس واکنش اپی کلرهیدرین با بیس فنول A است. این واکنش باعث تبدیل عناصر سازنده اساسی به ماده شیمیایی متفاوتی به نام Bisphenol A diglycidyl اتر می شود که یک رزین کم مولکولی است و بیشتر با نام BADGE یا DGEBA شناخته می شود. این نشان دهنده کوچکترین نوع رزین اپوکسی است. در حال حاضر ، رزین های مبتنی بر BADGE تجاری ترین رزین از این نوع هستند.

دستکش

 

رایج ترین سخت کننده های رزین های اپوکسی عبارتند از:

آمین ها: بیشترین کاربرد را دارد. آنها در دمای اتاق یا کمی بالاتر واکنش نشان می دهند.

انیدرید: از آنها در دمای بالا استفاده می شود. گرانروی بسیار کم و "زمان باز" طولانی. می توان آنها را با مواد پرکننده معدنی ، به عنوان مثال استفاده کرد. برای مقره های الکتریکی ولتاژ بالا.

فنل ها: آنها در دماهای بالا (130-0 درجه سانتی گراد) واکنش نشان می دهند ، معمولاً به کاتالیزور نیاز دارند. اپوکسی ها می توانند با گروه های فنلی خود واکنش نشان دهند. برای پوشش های پودری استفاده می شود.

تیول ها: حتی در دمای پایین نیز بسیار واکنش پذیر هستند. ایده آل برای چسبهای خانگی DIY و لنگرهای پیچ و مهره سنگی شیمیایی که امکان گرمایش وجود ندارد. تیول ها بوی تندی دارند.